De revalidatie van mijn ziel
Lieve allen,
zoals jullie misschien gemerkt hebben, ben ik een hele tijd afwezig geweest hier. Dat betekent echter niet dat ik heb stilgezeten. Binnenin mij is er al geruime tijd een intense verschuiving gaande – of beter gezegd: een diepgaande zielsherstructurering.
Hoogsensitiviteit, neurodiversiteit, overprikkeling, (generationeel en persoonlijk) trauma en het leven navigeren met mediamieke/paranormale eigenschappen brachten zo hun uitdagingen met zich mee. Overlevingsmechanismen vormden op grote schaal mijn bedrading en functioneren – iets wat je vaak pas achteraf beseft. Na de existentiële transformatie van het moeder worden, en vooral na de complexe tweelingzwangerschap, bevalling en de periode erna, heeft mijn lijf en zenuwstelsel duidelijk gesproken: niet verder.
Al meer dan vijf jaar (onderliggend dus al veel langer) kamp ik met een chronische pijnstoornis die centrale sensitisatie wordt genoemd. Dat houdt in dat je zenuwstelsel zó extreem gevoelig wordt, dat het prikkels niet meer normaal kan verwerken en doorgeven. Alles komt veel harder, pijnlijker en intenser binnen dan het eigenlijk zou moeten – alsof een brandalarm bij elke kleine beweging afgaat, terwijl het huis niet in brand staat.
Na jaren van zoeken, talloze therapieën, medicatie, injecties en duizenden euro’s verder, kon ik niet meer en heb ik aan de bel getrokken. Dat heeft me uiteindelijk gebracht bij het grootste geschenk van mijn leven: een (regulier en vergoed) revalidatietraject gespecialiseerd in chronische pijn. Aan het begin was ik sceptisch en had ik er een hard hoofd in – want als zó veel eerder niets geholpen had, waarom dit wel? Toch zei ik tegen mezelf: al helpt het maar 10%, dan is het mooi meegenomen. Zo gezegd, zo gedaan.
Nu zit ik in de laatste twee weken van dit traject, en voel ik eindelijk weer de beweging om te delen. Het is onmogelijk om in woorden uit te drukken wat er allemaal is gebeurd. En áls die woorden er al waren, zou ik ze nu nog niet de wereld in willen slingeren. Het voelt als iets van mij – iets in mij – dat ik wil koesteren en bewaken. Wat ik er wél over wil zeggen, is dat ik me – voor het eerst in mijn 37 jonge jaren 🤪 – volledig gezien, gehoord en begrepen heb gevoeld. Het voelde als een onvoorwaardelijk liefdesbad. Een fysieke manifestatie van het Goddelijke, dat precies op het juiste moment in mijn leven kwam om mij wakker te schudden.
Deze liefdevolle, gegronde manier van holistisch aan mezelf werken met de fijnste professionals, heeft me mijn levensenergie teruggegeven. Het heeft me doen inzien dat ik in een complete fysieke burnout én een mentale bore-out terecht was gekomen. Ook al was ik er wel, ik wás er niet écht. Mijn omhulsel bleef bewegen, maar het licht in mij – mijn ziel – was behoorlijk uitgedoofd. Mijn verantwoordelijkheden in het leven waren groot en zwaar, maar de zingeving, het plezier en dat wat mij mij maakt, waren naar de achtergrond verdwenen. Dit traject heeft mijn ziel op een veilige, geaarde, directe, warme, verleidende en hoopvolle manier teruggefloten. Het heeft me laten zien waar mijn kracht ligt, en confronteerde me met waarom en op welke manieren ik mezelf heb verstopt – of zelfs heb uitgewist.
Nu het einde nadert, voel ik pijn. Het voelt als rouw. Het is rouw. Ik word gedwongen om los te laten wat me zoveel heeft gegeven, terwijl ik nog niet weet hoe ik dit alles straks zelf in mijn leven kan blijven belichamen. En toch vertrouw ik erop dat ik het kan – en zal – doen, stap voor stap.
Mijn levensenergie gaat nu alle kanten op. Het voelt een beetje als: who let the dogs out 😬😅
Langzaam laat ik alles indalen en maak ik stap voor stap keuzes die ervoor zorgen dat mijn innerlijke wereld – die weer zó voelbaar is – ook naar buiten mag komen. Dat betekent ook dat ik dingen binnen Yaela Voet Energy anders ga aanpakken. De komende tijd zal ik daar meer over vertellen. Ben je benieuwd en kan je niet wachten? Dan mag je me natuurlijk alvast persoonlijk benaderen.
Voor iedereen die hier nog steeds is, en mijn proces volgt: dank je wel dat je er bent. 💕
Tot slot wil ik mijn diepste dankbaarheid uitspreken naar het leven zelf. Deze magische, verwarrende, duizelingwekkende reis had ik absoluut niet willen missen. Mijn belofte is dat ik er alles aan zal doen om anderen te helpen dat licht in zichzelf te (her)vinden.
Om bij te dragen aan het herinneren wie we ook alweer zijn. 🌈✨💖
